CZYŻBY RUTYNA?

Gdy z tobą siadam przy jednym stole
nieraz się czuję jakbym była w szkole.
To tak jak gdyby ławka uczniowska łączyła nas
a nie uczucia które były kiedyś tak silne w nas.
Nigdy nie dopuszczałam myśli o gasnącej mołości
gdy wracano do tych tematów byłam pełna złości.
A jednak coś się wypalić w nas przecież musiało
gdyż jedno od drugiego już wiele nie oczekiwało.

Kiedyś tak bardzo potrzebowaliśmy siebie
było cudownie czuliśmy się jak w niebie.
Lecz z upływem doświadczeń i przybywających lat
wszystko uleciało i pozostał tylko przykry niesmak.

Czy coś się odrodzi w wypalonym i poranionym sercu?
Czy będziemy jeszcze szczęśliwi jak na ślubnym kobiercu?
Nie wiem co będzie tak naprawdę jutro z nami
chyba nie zniszczymy tego co budowaliśmy latami?

Zmieńmy się nawzajem jeden do drugiego
a wtedy znów zaznamy szczęścia wspaniałego.
Szukajmy partnerstwa i wybaczenia obopólnego
a może przeżyjemy znów miłość lepszą dla każdego.

Będzie ona bogatsza o te wszystkie doświadczenia
w różnych sytuacjach da nam wiele do myślenia.
Aby znów nie zgubić czegoś po drodze pędzącego życia
nie dążąc ponownie do egoistycznego, samolubnego bycia.

autor

Krystyna Spitalniak

Napisany: 2013-10-02 Dodano: 2013-10-02 08:20:11

Ten wiersz przeczytano 829 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie