Dama z portretu Witkacego

mogłabym sypiać z Nim
ale moje przestworza to jest
plama akwareli
na poduszki te wypukłe
mych policzków i na piersi
złożyła się niestałość ręki

oczy mam nagie i wielkie
bo gdy mnie malowały ręce
nozdrza i umysł bawiły się w Ikara

ja jestem i "bardziej" i "śmielej"
moje nikczemne kontury igłą tkane
i rysy moje, patykiem pisane,
co się rodziły w białym pyle
a farby, co mi dały kolory
zmieszały się z alkoholem

zdziwieniu memu się dziwię
bo, chociaż w sukni szczelnej
wypatroszona blednę i mięknę
czyste, czyste mam ręce...

autor

KATrina144

Dodano: 2010-11-06 17:47:41

Ten wiersz przeczytano 1279 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Monolog Klimat Rozmarzony Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie