Déspícíentíâ

Wiersz pochodzi z czasów, w których miałam obsesję na punkcie łaciny - to tak gwoli ścisłości. Sama treść odnosi się do moich przeżyć z początku roku szkolnego 2008/2009.

Chciałaby, bardzo by chciała,
zlekceważyć gnuśność swą;
lecz na słodkich strzępach ciała
betonowe kuce mkną.

Albo - start od początku,
poharatany falą, taflą - niewiarą,
jakby pytała o Wszystko-W-Porządku,
dezynwoltura jest senną marą.

Stać, natychmiast! Dusząc się to mówi,
czy też manikiurą klientów zbywa,
rytm zegarka serce gubi
a bajarz rzekłby, iż bywa.

Bo herosi go czasem odwiedzają
z pukaniem albo rubasznie,
wzgardę za dłoń wiotką trzymają
czekają cierpliwie, aż zaśnie.

Rozszczepia się wówczas na dwoje
siermiężna Bogini firlejek,
papierów wszak długie zwoje
składać musi z olejem.

Żółć przemawia dmuchaniem na wprost
(aż wróżki się rozwiewają
i o szaleństwie śpiewa wrzos
i na co gapie czekają?)

Nieważny jest zamiar demona
i sto okruszyn koszmaru
bo zawsze obłudna matrona
skorzysta ze swego czaru.

autor

Mary Rose Hamilton.

Napisany: 2008-09-06 Dodano: 2009-11-21 00:07:41

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie