Dla kogo....

Dla kogo mam żyć?
Ta myśl uporczywie błąka mi się po głowie.
Jak samotny wędrowiec przemierzający obce kraje
Idąc przed siebie
Wiatr losu mą twarz słońcem spaloną smagał.

Nie raz deszcz łez mnie zmoczył.
I lód żalu serce skuwał!
Lecz zawsze był ktoś,
Kto do ogniska zaprosił!
Dał ogrzać zziębnięte ciało.
Bym mógł znów ruszyć w wędrówkę.
Ku nieznanemu przeznaczeniu.

Ile jeszcze kilometrów życia mam przejść.
By odnaleźć spokój duszy
I domek na wzgórzu?
Tam osiąść swych dni kresu czekając...
Tristan350

autor

Tristan350

Dodano: 2006-06-20 00:44:52

Ten wiersz przeczytano 528 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie