Dla Pana

Zastanawiam się, czy zaprosić Pana do siebie?
Tam mało kolorów, nie będzie jak w niebie,
Ale proszę…
Wejdź we wnętrze podszyte wyściółką lnianą
Surową, twardą, starannie obszywaną
Na ścianach obrazy nicość przedstawiające
Świece w lichtarzu mrok na pół tnące
Wiele kątów ciemnych, w nich wspomnienia
Z którymi nie sposób dojść do porozumienia
Na podłodze dywan miękki jak owieczka
To opowiedziana w dzieciństwie bajeczka
Wiele uczuć w dzbanach, ciecz brunatno- krwista
To słowa wszystkich, którym miałam być bliska
Nie zawsze udane związki leżom na dnie w szafie
Poukładałam w kostkę, wyrzucić ich nie potrafię
Nieużywany materiał pęka, łapie dziury
Czasem jednak wracam do jego faktury
Walk wiele wygranych wtoczyłam na górę
By na nie patrzeć, gdy mam ciemną chmurę
Siła we mnie wielka, lecz zbyt rozdrobniona
Gdy jest potrzebna tarczą niechroniona
Ciosy jednak zniesie, choć łzy słone wylewa
Czasem jednak potrzebna taka szara ulewa
W kolejnym pokoju upór i zawzięcie
Kołysząc się w fotelach podają sobie rękę
Wiele słów podziwu wkładam do szuflady
I wyciągam wówczas, gdy nie daje rady
Wmawiano mi kiedyś, że przeznaczenie to służba
Spłacałam, więc dług, choć nie byłam dłużna
Uśmiech mój w słoikach często gotuje
Dobrze zakręcam i pasteryzuje
Pojawia się on zawsze, gdy zobaczę wiarę
W oczach rozciągniętą jak jakąś kotarę
Wiara we mnie nie jest wcale łatwa
To jak na morzu lichusieńka tratwa
Chęć pomocy światu, dziwnym jest marzeniem
Czasem jednak myślę, że jest spełnieniem
Wszystkich moich marzeń, przez inne osoby
Ich uśmiechy to dla szczęścia najlepsze powody
Czy jestem szczęśliwa? Pyta Pan siebie
Będę wówczas, gdy odnajdę siebie………

autor

Bieniek

Napisany: 2009-06-30 Dodano: 2009-07-01 10:00:48

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie