Dłonie...

Chwile cierpienia
Chwile goryczy
Chwile krzyku, smutku, płaczu...
Cii..
Cicho, to już koniec...

Ktoś mnie budzi
Słońce nad nim mnie oślepia

Podaje mi dłoń..
Wnet spostrzegam, że dłoni są tysiące
Tysiące rąk, które osobno bym chwyciła..
Przez grzeczność, z przyzwoitości..
Pozwoliłabym sobie pomóc
Jak dawniej
Oddałabym łzy smutku spadające powoli w te dłonie
Twierdząc, że to dobro..
Jednak, czy dłonie, w które płaczemy nic nie znaczą..
Czy gdy odchodzą, nie płaczemy po nich dwukrotnie?
I tak kolejne..
Każda i każda?
Czy warto?
Oddajesz łzy, zapominasz o problemach
Zakochujesz się, a dłonie odchodzą..
Odwracasz twarz,
Znów płaczesz, budzisz się
Spostrzegasz kolejne tysiąc rąk..
Po ilu razach zrezygnujesz z oddawania uczuć w te dłonie..
Być może warto czekać, ąz te tysiąc rąk odejdzie,
Aby nie ominąć Tych jednych dłoni,
Które będą czekały zawsze..
Aż do naszej śmierci..
Ja czekam, dłoni widzieć nie chcę..
Czekam, bo gdzie mam się śpieszyć,
Bo po co mi pierwsze lepsze dłonie..

autor

Magrates

Napisany: 2007-11-01 Dodano: 2007-11-01 20:02:01

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie