Do K.

A imię Twoje było rzymskie...

Drogi nasze niegdyś jak strumienie
Biegły w tym samym celu
Dziś pozostało jedynie wspomnienie
Po dawnym, wspólnym weselu

Onegdaj spieszyłem do ciebie ścieżką
Wezwany przez nuncjusza-komórkę
W zieleni majowych burz i deszczów
Wspinałem się na tę miejską górkę

Albo gdy śnieg przyprószył
Ten las mroczny, łęgowy
Po omacku szedłem w głuszy
By rozpocząć etap przyjaźni nowy

I choć szczerość nasze motto stanowiła
W listach chyba trzystu wysłanych
Przyznaję, jedna rzecz się ukryła
O której nigdy nam powiedzieć nie było dane

Bo kochałem cię trochę i... bardzo
Wiem, to banalne i tkliwe
Ludzie miłością w przyjaźni gardzą
Dlaczego to tak osobliwe?

Przyjmij więc to do siebie, kochanie,
Będąc za wielką wodą na zmywaku
I słysząc smutny mój wiersz-wyznanie
Pomyśl o swym dawnym przyjacielu,
Polaku...

Na pamiątkę przyjaźni - J.G.

autor

Jan Gomber

Dodano: 2007-10-23 21:46:03

Ten wiersz przeczytano 917 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie