Do domu wróć
Na rozdrożu stoi biały krzyż
tuli ramionami idących do domu,
wśród tych pól i dzikich, zdrowych róż,
pieszych pokieruje na przyjazne progi.
Nad polami ptasi, szczebiotliwy
świergot,
pieśń tę nosisz w sercu, choć daleko
dom,
nie pogub się w świecie - wtóruje
skowronek,
nie zagłuszy tego żaden obcy ton.
Tam ścielą się łąki jak barwne dywany,
wszystkie znają ślady twoich małych
stóp,
echo śmiech dziecięcy z serdecznością
niesie,
kto powróci będzie radował się znów.
Komentarze (24)
piękny!
pozdrawiam :)
Cieplutko, ładnie.
Dobranocki mrcepani.
Pozdrawiam serdecznie:)
a nie? :)
Ja też?.(;
ciepłe słowa pozdrawiam
Marcepanku, taka piękna muza przyszła mi na myśl po
przeczytaniu Twojego wiersz
https://youtu.be/KmuA462Cc8E
Pozdrawiam serdecznie paa
Miło jest wspomnieć, ale minęło i nie wróci.
Nostalgiczny i ciepły miło się czyta. Pozdrawiam
serdecznie: )))
Tam zawsze nasze serca.
Ja wracam do starych miejsc myslami, co minelo nie
wróci, pozdrawiam.
Wiersz gładzi serce i wracają wspomnienia.
Serdeczności:-)
Dom- opoka rodzinna, cieplo do którego chce się
wracać.
ludzie tak jak ptaki, powracają do gniazd, choćby we
wspomnieniach.
miłego dnia :):):)
Nostalgiczny spacer w znanych sobie stronach.
Pozdrawiam :)
Ciepło i nostalgicznie, z przyjemnością
Boże kochany, a domu już nie ma, ślad po
obrazie na ścianie, drzwi o jednym zawiasie,
wino gdzieś w kącie na zakwasie.Więc idę na
cmentarz tam namiastka domu.