Do widzenia

Cudowny dla oczu widok znów pokazał się w oknie
Widok, który najskrytszych uczuć niewidzialną ręką dotknie
I sercu ponownie odpowie jakby całkiem od niechcenia:
„Do widzenia”.

Rozbudzi wyobraźnie tajemniczą powierzchownością
Urzekającą ciszą, nieprzeniknioną osobowością
Powie Swoim badawczym spojrzeniem wyjątkowego lenia
„Do widzenia”.

Kroczy swym zachwianym krokiem mężczyzny zakochanego
Chociaż może raczej prozą smutnego życia upitego?
Nie wiem czemu codziennie mówi nawet bez dłonią skinienia
„Do widzenia…”.

Czyżby zależało mu na zwracaniu mojej uwagi?
Coraz bardziej... i częściej wyprowadza mnie z równowagi
Wypowiadam też te słowa, nie posyłam mu już spojrzenia
„Do widzenia…”.

Przysięgam, któregoś dnia pozna mój tłumiony do dziś gniew
Usłyszy wreszcie mój wściekły krzyk, drżący głos i złośliwy śpiew
Ach… nie dałam rady… znów to samo… nikną już me marzenia…
„Do widzenia!”.

Następnego dnia wreszcie powiedział coś więcej o sobie
Mówiłeś wiele – słuchałam, ujrzałam człowieka w Tobie
Ogromnie wesołe „dzień dobry” miał mi też do powiedzenia
Zamiast smutnego: „Do widzenia”.

autor

Patrycja7271

Dodano: 2010-07-16 15:33:55

Ten wiersz przeczytano 6252 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie