Dojrzewający bunt

Buntuje się przed Światem którego nie stworzyłem;
Buntuje się przed życiem na które się nie prosiłem;
Czemu mam być częścią całości, jak nie ma w niej miłości;
Pełno obojętności i przykrości nas spotyka każdy się z krzywdą boryka;
Zero zrozumienia, zero zadośćuczynienia.

Stoję po środku świata i krzyczę, wokół gasną znicze;
Ludzie nadzieje tracą i z podmuchem powietrza płaczą.
Dość już widziałem dość już cierpiałem;
Nie chce tego co złe i okrutne…!

Nie chce decyzji których podjąć się nie da;
Nie chce pytań na które odpowiedzi nie ma;

Decyzje nie podjęte wracają i spokoju nie dają, wciąż pytają;
Sen z powiek spędzają nuż do gardła przykładają;
Wybierany czasem to co złe by uwolnić od nich się;

Płacze nad losem ludzi którzy w życia podróży zgubili sens
Sprzedając się;
Czym są te dinary jak brak w miłość wiary…

To zaledwie ziarnko tego co chciałbym wykrzyczeć!

autor

Inny :)

Dodano: 2007-12-07 09:08:07

Ten wiersz przeczytano 615 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie