Dom- który ciąle pamiętam i nie...

Dla wszystkich osób...

Gdy myślę o swym domu-
czuję dreszcz...

Ciągle pamiętam te niekończące się wrzaski i krzyki...

Ciągle pamiętam huk zamykanych z trzaskiem drzwi...

Ciągle pamiętam ten ból
który czułam po kolejnym uderzeniu...

Ciągle pamiętam smak mych łez
które spływaly po mych policzkach...

Ciągle pamiętam te siniaki i blizny
które szpeciły moje ciało...

Ciągle pamiętam jak całymi dniami patrzyłam w okno na strugi deszczu
które spływały po szybie...

Ciągle pamiętam jak prosiłam Boga o radość...

Ciągle pamiętam jak pytałam się samą siebie:
"CZY KIEDYŚ TO SIĘ SKOŃCZY"...

Ciągle pamiętam... Choć próbuję zapomnieć...
Lecz obraz tej bezsilnej rozpaczy
na zawsze wrył mi się
głęboko w pamięć...

I żadna radość,
żaden uśmiech
i żaden śmiech nie są wstanie wymazać
tego co się stało...

I tego żałuję...

... które coś takiego przeżyły...

autor

Smutna Filozofka

Napisany: 2006-09-02 Dodano: 2006-10-05 15:50:22

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie