W domu

Rozsiadło się w niej zmęczenie
Rozsypały jasne włosy
Umarło pierwsze marzenie
usłyszała niepokorne głosy

Niby grzeczna,niby taka skromna
taka czysta,niczym nie skalana
ależ silna i jakże niezłomna
taka piękna-mówili-jak mama

Ale w duszy brzydka i chora
luźne włosy i zszarzała cera
do dawania wciąż nadto jest skora
coś ją w duszy okrutnie uwiera

Wokół siebie rozdaje niewinność
da każdemu ,kto tylko poprosi
Taka słodka się zdaje jej inność
ale inność pokory nie znosi

Gdy w jej domu zabrakło miłości
na ulicy znalazła ją szybko
lecz skradziono jej resztki godności
i jak posąg jej życie zastygło

Oddawała każdemu swą miłość
Hiv zabrało marzenia w głąb duszy
oto uczuć brak zebrał swe żniwo
z tych padołów już naprzód nie ruszy

Nie zatrzyma się przy znaku stopu
oto skręca w las ciemny,okrutny
i jak wody złego potopu
los się zmienia w niewdzięczny i smutny

Dziś wyrusza do chmur, do wszechświata
w sercu młodym rozpaczy brzmi ton
mówią ludzie-piekło domem jest samobójców

ale to przecież też dom...

autor

Marlena30

Napisany: 2014-06-19 Dodano: 2014-06-19 21:59:29

Ten wiersz przeczytano 770 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie