W Domu Starości

W deszczowe dni jesienne
gdy wiatr huczy i dmie
wspomnij Janku przyjemnie
o tym, kto kochał cię.

Jesień naszego życia,
przeleciała szybko, jak w śnie.
Nie ma nic do zdobycia.
Wszystko skończyło się.

Zostały tylko wspomnienia
o pięknych miłości dniach.
Nie spełniły się nasze marzenia
zamknięte w cudownych snach.

Nie ma już wiosen pachnących,
uschły forsycje i bzy.
Nie ma łąk mleczem kwitnących.
Zamilkły marzenia i sny.

Tu wspominamy te chwile,
jak jeździliśmy razem na rajta,
do Indian Line, Caistorville,
do Brantford, a było warto.

Tam podziwialiśmy świat,
piękno wiosen, lata, jesieni.
Nie zapomnimy tych lat
w sercach się piekno nie zmieni.

Znałeś każdy domek i dróżki,
farmers markety, zagony,
każdy mosteczek i stróżki
i każdy krzaczek zielony.

Tam budowaliśmy gniazdka,
jak na wiosnę robią to ptaki
i podziwiał nas każdy,
-„to pracowite robaki”.

Tam malowaliśmy chatki
wokoło otulone kwiatami,
w których nie brakowało dostatku.
Tu teraz jesteśmy sami.

Sami, z goryczą i smutkiem,
przeplatanym ostu kolcami,
zamknięci w domku malutkim
i z maleńkimi oknami.

Po odwiedzeniu Domu Spokojnej Starości napisałam ten wiersz. To pierwszy mój wiersz na emigracji. Smutno, ale na starość każdy tam wyląduje.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-09-29 Dodano: 2015-09-29 15:15:07

Ten wiersz przeczytano 1876 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie