dopiero po 40 latach.

Dla Ciebie Powiewie..że mi opowiedziałeś...

[opowiedział mi gdy spałam…]
w tamtą noc, stwierdziłem że warto żyć...
w wieku lat czterdziestu dopiero to zrozumiałem
gdy żona podała mi wyprasowaną koszulę miłości.
...i spodnie radości
nadal tego samego koloru
nie wyblakły...mając już 20 lat.
gdy dała mi to zwyczajne ubranie naszych dni, delikatnymi rękoma...
ucałowałem jej palce...
takie delikatne, zawsze pachnące tym samym kremem.
pogładziła mnie po czuprynie
i poszła ugotować kolacje.

wyszedłem wtedy na taras...
ten sam na którym uklęknąłem i spytałem
"Wyjdziesz za mnie?" - ona pamiętała, ale ja nie ...
bo było to "Prima aprilis"
i powiedziała..."Nie"
nie wstałem bo przymurowało mnie do betonu.
brakło mi tchu.
jednak jej ukochane oczy.
takie zielone, do głębi przeniknięte miłością,
całowały mnie swym spojrzeniem...wyszła z tarasu i za chwile przybiegła z powrotem
ja nadal klęczałem..
wtedy ona uklękła przy mnie, i pokazała kartkę z kalendarza: "1 kwietnia"
i zaraz po tym powiedziała; "Wybierzmy datę ślubu..."

jak dawno to było...20 lat temu
a moja miłość do niej jest taka świeża...
poczułem zapach [spagetti] więc wróciłem do domu

dzieci siedziały już przy stole...
moje małe płomyki nadziei...nasze płomyki nadziei.
dające mnóstwo radości gdy jest dobrze,
i jeszcze więcej gdy jest źle...

dziękuję Bogu za to co mam...za wszystko
łącznie z zachodami słońca i kroplami rosy o poranku,
za ciężar pracy i za wszystko
co mam.
i mieć będę.

Za radość...:*

autor

malina

Napisany: 2007-03-17 Dodano: 2007-05-10 17:52:18

Ten wiersz przeczytano 522 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie