Dopóki noc

Czarny ekran telewizora wyznacza swoje granice w półmroku,
odznaczając się na tle białej ściany.
Dziwny to przedmiot,
w którym przebłyski zderzających się atomów, te nieuchwytne przez człowieczą percepcję mikroskopijne kataklizmy – nasycają prostokątną płaszczyznę,
jakby drobinkami złotego piasku.

Moje ciało przeszywają niewidzialne igły,
a nagłe przeskoki prądu wprawiają w drżenie ścięgna i mięśnie, drażniąc przy tym
mózgowe neurony,
jak we śnie somnambulika.

Jestem gdzieś pomiędzy, gdzieś między sobą – już dawno przeszłym
a sobą – kroczącym dopiero w przyszłość.
Bądź pomiędzy czymś, co już się dawno zdarzyło
a czymś, –
co ma się dopiero zdarzyć.

Pulsujące światło dalekiej gwiazdy
ostrzy się na krawędziach w milczeniu. Przesuwa się powoli, dopóki noc,
nic.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2016-07-14 Dodano: 2016-07-15 00:18:33

Ten wiersz przeczytano 722 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie