D.P.S.I.N

Choć czas daje chwile i wyposaża
W narzędzia;
Ja to odrzucam
Żałośnie tak bardzo


Bo małość swą – wielką,
Wielkim
Strachem oznajmiam


Choć czas dobry daje chwile
Ja się meczę czekając
Aż zniecierpliwiony odpycha
Z trudem wyciągniętą rękę
A łzami przebłagan
Ponawia swą pomoc
I ja znowu tak samo
A początek końcem
I też przecież sobą


Bo małość swa – wielką
Wielkim
Strachem oznajmiam


Choć czas dobry daje chwile
Niewykorzystane
To tli się nadzieja
Jak wątłej świecy płomień
Który tylko czasem
Rozjaśni ogniem, żarem
Gdy na pole iskrę, iskrę swe uroni
To odłogiem, to suche, to małe
Gdzie z czerwieni zieleń rodzi się na nowo
I ono zakwitnie a rdzawa jesień
Wiosną powróci w sercu człowieka


Bo żądzę swa – wielką
Wielkim
Błaganiem oznajmiam


Dobre chwile zły czas daje
By zadrwić z naszego chcenia
Tym boleśniej gdy minął
Niedopatrzenia zimne wylewamy krople łzawe
I gaszą płomienie
Mocne, a słabe
Wyszedłszy rzekomo - u węgła jesteśmy
I droga nasza więcej, przebyła, krępuje
Bo stopy zranione
Już przy rozstaju
Wołają błagalnie – siądź i nie dążą dalej

A ja słaby siadam…

Ale nie, nie pozwalam, bunt we mnie goreje
Taki los, zły los, tragiczny
Te życiowe knieje
Te bolesne kolce
U podszycia krzewów
Nie powstrzymają dążenia
Do szczęścia, do czucia
Co zranione – uleczym
zmarłe – pocieszym
oziębłe – ogrzejem
drętwe – rozchwiejem
W życia upływie, domenie ruchu
Potrzeba stałości
Jest ważna przecież
Ale ja mówię
Stałości w ruchu
Jak uczucie miłości
Do jednej osoby
Nigdy to samo
A zawsze odwieczne


Bo miłość swą – wielką,
Wielkim
Czekaniem oznajmiam


Boże Ty dobry – wołać mam tak?
Czy wysłucha tym, tysięcznym razem
Czy milcząc może
Nauki daje
By te działanie
Te prośby piękne
U krynicy naszej
Składać jak ofiary
Gdy jemu zbytek wszelkiej
Już ciąży?


Bo małość swą – wielką,
Wielkim
Strachem oznajmiam


Czas dobry daje chwile
Ciągle
Bo wielkie rzeczy, zawsze cierpliwie
Odwlekać możem
A jednak rozbłysną
Światłem tym, piękniejszym
Bo czekanym z dawna
I sfera życia
Co kręci się, ciągle
Lekką nam będzie
Znalazłszy
A znajdę, tak, wierzę
Już czuje mocne to przesłanie
Grudnia czekam…

autor

Loukas

Napisany: 2006-11-01 Dodano: 2006-11-01 17:22:12

Ten wiersz przeczytano 1119 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie