Drugi tydzień

Być może pisać tak nie wypada,
ale nie zdzierżę, ubije gada,
zanim się w oknie zorza ukarze
ona już gada, nie prosi, każe.

Mógłbyś się leniu wziąć do roboty,
już nie te lata, nie czas na psoty,
może też w końcu zdejmiesz piżamę,
śmieci do kubła nie pójdą same.

A przy okazji weź psa ze sobą,
on zawsze bardzo tęsknił za tobą,
gdy ci na powrót przyjdzie ochota,
to wytrzyj, buty byś nie wniósł błota.

Dzień już mi teraz toczy się z górki,
wziąłem psa, wiadro, kupiłem bułki,
staram się żonce dotrzymać kroku,
lecz ona czujnie ma mnie na oku.

Tak czas spokoju minął niestety,
skoro już, jesteś, podnieś skarpety,
i tak bez przerwy nadziera papę,
jak skończysz w kiblu, to zamknij klapę.

Kiedyś to wszystko działo się samo,
wieczorem piwko, wstawałem rano,
za dnia nie miałem nic do roboty,
w nocy figielki, lub inne psoty.

Lecz wystarczyło dni kilkanaście,
by się zaczęły rodzinne waśnie,
i chociaż mówić tak nie wypada,
to przez wirusa, ubiję gada.

autor

dodzio

Napisany: 2020-04-02 Dodano: 2020-04-02 19:07:42

Ten wiersz przeczytano 1204 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie