Drzewa. Proza.

Delikatne cienie kładły się w każdym zakątku okrytej rosą łąki.
Z jednej strony szumiał strumyk, z drugiej wzgórze pokryte
sosnami i świerkami osnutymi drżącą i eteryczną mgiełką
o perłoworóżowym odcieniu. Wielka srebrna brzoza pilnowała
kładki łączącej dwa brzegi strumyka, który w oddali lśnił
jak błękitna wstęga opasująca okolicę.
Często chodziła nad strumyk, chłonąc tajemniczość tego miejsca.
Miała wrażenie, że żyje w obrazie i że może pozostawić na nim
ślady swego pędzla. Innym razem słyszała ciche westchnienia
gęstego świerkowego lasu. W wichrowe dni stary świerk wyglądał
jak czarownica z rozwianym włosem. "chodź do nas " wołały sosny,
" czy możesz na mnie popatrzeć" nuciła biała brzoza.
Wiatr wędrował między nimi jak pokutująca dusza
zawodząc niesamowite pieśni. Śpiewały ptaki, burknęła czasem
coś wiewiórka, powietrze przesycone było zapachem runa leśnego.
Rzeczywistość i przeszłość były daleko. Wracała, gdy słońce
chyliło się ku zachodowi tnąc jego promienistą tarczę
na cząstki rozjarzonej czerwieni.

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2011-05-22 Dodano: 2011-05-23 20:31:22

Ten wiersz przeczytano 960 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie