Dusza

Utkana z mgieł ciszy dnia i nocy,
na krosnach Władcy całego świata.
Z ciałem przez ziemski padoł kroczy,
po śmierci materii ponad nią wzlata.

W bezbarwnych kolorach się kamufluje,
u jednych smutna cierpliwa poskromiona.
W ciele innych rozrabia wesoło żartuje,
na przemian; w żałobie potem rozweselona.

Ciało umarłe w ciemnym grobie złożone,
ona fruwa ponad ziemią i w nieba dziczy.
Całuje usta kochanków niedopieszczone,
w pogrzebie życia zawsze uczestniczy.

Ziemskie świadectwo wesela i rozpaczy,
w oczach sercach istot rozumnych panuje.
Niecną podłość ludzką cierpieniem oznacza,
obciążona balastem bezduszności - wyje!

autor

Tenia

Napisany: 2014-12-10 Dodano: 2014-12-10 13:22:33

Ten wiersz przeczytano 1847 razy

Oddanych głosów: 21

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie