Dwa wierszyki staropolskie

Do jednej panny

Wszystko mija: majątek, zdrowie, przyjaciele –
Marność nad marnościami – jak twierdzi Kohelet.
Co mamy – tegoż przecie fortuna nie dała,
A tylko pożyczyła. Złoto, piękno ciała –
Vanitas vanitatum. Wszystko wokół minie.
Jak pasmo mgły na wietrze w końcu się rozpłynie...
Nie odmawiaj swych wdzięków, kiedyć o nie pytam.
Choć dziś jak skarb je cenię, to też jest vanitas.



Glina

Jeden Francuz (Francuzy to są mędrki znane)
Powiadał się być równym z samym księciem panem,
A wywodził tę równość z tej jednej przyczyny,
Że jego – jak i księcia – Bóg ulepił z gliny.
Gadał tak przez dzień cały. No a przy wieczerzy
Patrzy: Gliniany talerz z kubkiem przed nim leży.
- Ja mam jadać na glinie, jak ostatnia ciura! –
Wrzeszczał – Tu nawet służba jada na farfurach!
Odrzekł mu książę na to: - Chyba gadasz bzdury,
Chińczycy z gliny robią ozdobne farfury.
To i to glina, zatem ceń glinę „kuzynie”,
Coś twierdził, że jam z tobą rodzina po glinie.

autor

jastrz

Napisany: 2021-05-03 Dodano: 2021-05-04 00:00:41

Ten wiersz przeczytano 1104 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie