Dworzec

Ciemno, zimno, śnieg pada, sklepy zamknięte, lecz możesz
Jeszcze zrobić zakupy, tylko się wybierz na dworzec.
Tu dyżurna wariatka złapie cię i nagada,
Że ktoś ją śledzi z kosmosu. Lecz ciepło jest, śnieg nie pada,
Wiatr nie zwiewa ci czapki, nie wciska się w dekolt... Do tego
Jest tu wrząca herbata i ciastko u Pellowskiego,
Delikatesy, kiosk z prasą, trzy knajpki, jeszcze apteka...
Snuje się paru podróżnych – na ekspres szczeciński czeka.
A poza tym – jak wszędzie. Sami dobrze to wiecie:
Jakaś pani, co szuka puszek w koszach na śmieci,
Obok niej jeszcze druga jest odwieczna kobieta,
Której cztery dwadzieścia braknie wciąż „do bilieta”,
Pan pod sklepem Mrozińskich, który zaczepia w kółko
Wychodzących z nadzieją, że ktoś kupi mu bułkę...
Idzie patrol sokistów, więc żebracy się skryli.
Dworcowy folklor ginie, ale wraca po chwili.
Czasem zdarza się wlecieć zabłąkanym tu ptakom,
A nad wszystkim króluje niewidoczny megafon.
Gdzie on jest – nikt tu nie wie, lecz słychać, jak wymienia
Który pociąg ma ile setek minut spóźnienia
I rzęzi coś jeszcze, i chrzęści, bełkoce w tym megafonie...

Już wiecie kochani, co znaczy „Sopot by night” po sezonie.

autor

jastrz

Napisany: 2021-12-02 Dodano: 2021-12-03 00:00:15

Ten wiersz przeczytano 1435 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie