dylematy

słowa liryką spływają i
głupiutkie zasypiają na półkach
zamykając powieki najciszej jak umieją
nie chcą nawet splunąć i zakląć szpetnie
co rano pudrują swe lica w lustrach toaletek
cienką warstwą pozłoty
nie ośmielą się choćby spojrzeć wrogo
a co dopiero uśmiercić ptasie niewielkie
[och, znowu wszędzie pachnie tuberozą...]
a we wnętrzu ich skowyt przetacza się jak taran
cmentarzysko pogrzebanych nadziei
jak ziejąca gardziel straszy
wątpliwości i obawy
pierzchają nagle do swych norek
bezczelne?! czy po prostu nazbyt płochliwe?!
a dalej na skraju duszy... niepostrzeżenie
zasiana nać się zieleni
[a może na rzodkiew jest urodzaj?]
o rety, to jak jest naprawdę
z tymi słowami poety???

autor

Katarzyn(k)a

Dodano: 2011-09-17 13:36:45

Ten wiersz przeczytano 373 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie