Dywan
Cisza i ten specyficzny zapach.
Zmienia nastrój serca i duszy.
Ręka rękę tuli w oczach strach.
Cudu oczekuje, bólem krzyczy.
Dawki pragnie marszcząc brwi.
Łzy gaszą nadzieję do zdrowia.
Jeszcze nie pora marzenie się tli.
O domu uśmiechu każdego dnia.
Niedane było doczekać świtu.
Smutek zawisł za kotarą bieli.
Zaprosił Pan na bezkres błękitu.
Tęsknoty i żalu dudni życia kielich.
Budzą się wspomnienia chwil.
Wtulenia ramion ust łączenie.
Powoli idę do ciebie resztą sił.
Spotkamy się na nieba dywanie.
Amadeusz ze Śląska
autor
AmadeuszzeŚląska
Dodano: 2017-02-20 05:37:25
Ten wiersz przeczytano 1174 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Poruszający ,emocjonalny wiersz.Pozdrawiam
serdecznie:)
Tak żegnamy najbliższe osoby to smutek i żal którego
nie można ukoić, jedynie czas lecz nie da się
zapomnieć. Bardzo mi się podoba choć to brzydkie
znaczenie z mojej strony. Bo to bardzo prawdziwe
podanie uczucia w twoim wierszu. Pozdrawiam
serdecznie:-)
Poruszające i emocjonalnie zbudowane strofy.
Pozdrawiam.
strofy kojarzą mi się ze śmiercią
pozdrawiam:)
Anno, dobrze się kojarzy.
Dziękuję za komentarze.
Smutne i wzruszające.
Wzruszający wiersz...
Pozdrawiam serdecznie:)
Pięknie dziękuje za komentarz wierszem napisany jestem
pod wrażeniem :)
Bardzo smutne...
mnie się wiersz kojarzy ze śmiercią w szpitalu