Dzban w ornamentach

Dzban w ornamentach
 
Trzymam w dłoni piękny dzban
na nim starożytne ornamenty
Jakie usta go dotykały, jakie pito z niego płyny
 
Wiele westchnień, czułych rąk miało go w objęciu
Ilu ludziom –echo dzbanka szeptało o szczęściu
Dziś dzban jest tym co było i daje poczucie
Świat się zmienia, w nas kochających stałe uczucie
 
Gdy przeszło się strumyk na drugi brzeg
Gdzie nie chodzi się w krótkich spodenkach
Wkracza w człowieka miłość inna , nie chłopięca
Dojrzała, pełna uroku, z dotykiem JEGO erotyka
 
Miłość na drugim brzegu strumyku  życia inna
W niej słońce wolniej zachodzi za widnokrąg
Dotyk i słowa wymawia się ze smakiem wina
Wierność uczuciom towarzyszy dwojga rąk
 
Gdy oboje idą w przestrzeń gdzie ptak szybuje
A wiatr nuci w siwych włosach melodię skrzypiec
Wtedy radość, wspólnota ich w ramionach miłuję
Pragną pozostać z sobą i niczego nie odwlec
 
W naszym  duecie nieważne są lata
spóźnione szczęście to ptak skrzydlaty
szybuje w niebiosach niesiony radością
śpiewając, że ludzi odmłodził miłością.
 
Piękno nas słowem dotyka

 
Autor:slonzok 
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2016-06-29 Dodano: 2016-06-29 06:51:58

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie