Dziadek i moje serce

Skrob, skrob, skrob.
Siedzi stary dziadek na ganku.
Myślicie, że obiera jabłko?
Błąd!
Trzyma w rękach moje serce.
Kroi je po kawałeczku.
Dobry mężczyzna.
Wcale mnie nie rani.
Przynosi ujście mym cierpieniom.
Wybawia mnie od bólu,
niszcząc to, co we mnie najistotniejsze.
Czyż jest inny sposób na ukojenie ran?
Bo zagoić się juz ich nie da.
Nie ma szans.

Zawiedziona swoim losem

autor

Aurelina

Dodano: 2009-03-27 16:47:01

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie