Zduszone serce

Pustka? NIE! Przesycona dusza moja straszliwymi uczuciami, a serce prawie na wpół pęknięte...

Spływa deszcz po starych kamienicach,

stąpa po chodnikach,

zmywając z nich kurz i brud.

A czy łzy moje oczyszczą serce moje?

Bo w nim choć rany kurzem nasączone

i choć dawno zadane,

ból wciąż sprawiają,.

Dobroci moja,

zmyj z mego serca cierpienie.

Plączą sie we mnie straszliwe uczucia

i nienawidzę tych ciągnących się w nieskończoność momentów,

które zatruwają mi życie.

Kiedyś smutek i rozczarowanie

mocno pochwycę

i ścisnę tak, żeby pękły.

Nie chcę ich znać!

Czy to świt,

czy za dnia...

Są też wraz z zachodem.

A nocą przegania je wiatr.

Lecz tylko na chwilę snu

spokój mam,

a potem już brak mi tchu,

gdy się z tym sama zmagam.

Kłębi się we mnie tyle smutku,

złości,

i niestety często też naiwności...

autor

Aurelina

Dodano: 2009-03-17 17:17:00

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie