Dzieci wojny

Dzieci Wojny !


Niebo i ziemia drżała ,
od „ Junkersów – Heinkkli ”,
czy też „ Messerschmittów ”,
z czarnymi krzyżami .
One w równym szeregu ,
jak klucze żurawi jeden po drugim ,
przysłoniły błękitne niebo ,
dźwigając w swych cielskach ,
setki tysiące ton bomb ,
które wszystko równały z ziemią ...

Staliśmy wtedy na łące –
jak w obrazie Chełmońskiego ,
z zadartymi głowami .
Tam dziecko patrzyło
na klucz bocianów w locie ,
my patrzyliśmy ,
na klucze „ Aniołów śmierci ”
które przelatywały nad nami ,
zniżając swój lot nad miastem ,
by zatańczyć swój balet łabędzi ...
Widok był okropny i smutny !
Detonacje bomb , ogień i dym ,
przysłoniło niebo nad miastem .
To był niezapomniany obraz ,
w naszych dziecięcych oczach ...

Pytam więc , Pani Eriko Steinbach :
Komu mamy dziękować ,
za ten niecodzienny widok na łące ?
Komu mamy wystawić rachunek ,
jako Tarnopolskie „ Dzieci Wojny ”,
wysiedlone z naszej rodzimej ziemi ?
Komu pytam ?
Komu ?
Tym nie żyjącym już :
Stalinowi – Bierutowi ,
Churchillowi lub Rooseveltowi .
Czy może Hitlerowi
który się układał ze Stalinem ,
tworząc pakt „ Ribbentrop – Mołotow ! ”
A może Wam ! –
Waszym rodzicom i dziadkom !


To Oni wtedy –
zgodnie podnosili swe ręce
na różnych spotkaniach i wiecach ,
krzycząc ; „ Haj ! – Haj ! – Haj ! ”
by być panami Europy i świata ,
które im Hitler obiecał .
Czy o tym już ,
naród Niemiecki zapomniał ?

Dziś już jesteście mocarstwem Europy ,
ale Wam ciągle mało !
„ Myślałem że pojednanie istnieje ! ”
Niestety , czyjś głos niezadowolenia
zmusza mnie dziś do tego ,
by po sześćdziesięciu paru latach
jako „ Dziecko Wojny ”,
wystawić Wam ten rachunek ,
o który tak niektórzy zabiegają .

A oto dane tego wojennego rachunku !
Z waszej to winy ,
na moich dziecięcych oczach ,
straciłem rodziców i część rodzeństwa !
Straciłem mój dom rodzinny !
Straciłem mą siostrę w transporcie ,
którzy jako wysiedleńcy ,
jechali do wolnej Polski !
Straciliśmy swe dzieciństwo ,
a Sierociniec był naszą matką
dla nas ocalonych ,
z tego piekła wojennego
które nam Niemcy zgotowały .
Do dziś z tej zawieruchy wojennej ,
poszukuję zaginioną mą siostrę !

Pytam więc Pani Eriko Steinbach ,
czy do tego rachunku dołączyć inne ?
Jako dowód waszej działalności ,
mogę dołączyć paragony śmierci !
Te już nie dadzą się przeliczyć ,
za żadne pieniądze świata !!!
Taka jest prawda Pani Eriko Steinbach .
To był wtedy Tarnopol – Zagrobela
i niezapomniany rok 1943 – 44.

Józef Komar
z Zakopanego

autor

Qvo Vadis

Dodano: 2009-02-17 22:09:35

Ten wiersz przeczytano 2990 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie