Dzieciństwa CZAR

Pomiędzy pagórkami a zielonym lasem,
Obok łanu zbóż co złotem się ścieli,

Wije się dróżka,pośród łąk zielonych,
Tam stoi dom leciwy, skąpany w zieleni.

To dom dzieciństwa mego,
Gdzie wzrastałam szczęśliwa, radosna,

Po łąkach beztrosko biegałam i zbierałam kwiaty,
Stokrotki, kaczeńce, maki i bławaty.

I innych pięknych kwiatów, tam było bez liku,
Zrywałam je, wiłam wianki, układałam bukiety,
I niosłam mamie w koszyku.

Przydrożną kapliczkę nimi stroiłam,
I na majówkę z dziećmi ochoczo chodziłam.

Przez wioskę rzeka Wielopolka, wije się i kręci zakolem,
A szosa asfaltowa, dzieli wieś na połowę.

Okonin-to moje rodzinne strony,
Dom w bujnej zieleni tonący,

I ogród pełen kwiatów,
Jak dywan się ścielący.

A w tle ogrodu mama, te kwiaty pielęgnuje,
To jaśmin rwie do wazonu, lub bukiet z róż szykuje.

Opodal sad śliwkowy, i grusze i jabłonie,
Maj obsypuje kwieciem a jesień obfitym plonem.

Mama jest zaprzątana, coś zawsze zrobić trzeba,
A to wydoić krowy, to upiec dzieciom chleba!

Późnym wieczorem, kiedy już wszyscy śpią,
Uruchamia maszynę Singer i w taniec rusza z nią!

Spod jej ręki wychodzą, jakby zaczarowane,
Piękne płaszcze, garsonki, sukienki,
I cieszą się okoliczne panie.

Bo złote ręce mej mamy, są zdolne niesłychanie!
W mig , skroją i szyją to co modne i oczekiwane.

Tato również pracuje i gospodarstwa strzeże,
Ziemię orze, trawę i zboże kosi kosą,
To jedzie do miasta na rowerze.

I konia trzeba podkuć, to plony zebrać trzeba,
Siano i zboże skopić, gdy deszcz się leje z nieba!

W gospodarstwie wre praca, od świtu do Słońca zachodu,
I wszyscy solidnie pracują, bo pracy się uczą za młodu!

Nie ma we dnie spoczynku, inwentarz obsłużyć trzeba,
Nakarmić kury i ptactwo, przynieść na opał drzewa.

Wygonić na łąkę bydło, nazbierać liści i paszy,
Przegonić konia karego, który wierzganiem straszy!

Królikom narwać trawy, pozbierać jajka na grzędzie,
I pozamiatać podwórko, bo jutro już święto będzie.

Kościółek Św. Anny, na wzgórzu położony,
Gdzie na Mszę św. wołały, pięknie bijące dzwony.

W niedzielę chwila spoczynku, na ławeczce przed domem, ogrodem,,
Można posłuchać radia, pobawić się balonem.

Pohasać z białym pieskiem, co obejścia nam strzeże,
Poskakać na skakance, pojeździć na rowerze.

Puszczać bańki mydlane i pograć na źdźble trawy,
Pogonić kolorowe motyle, takie to nasze zabawy!

Potem już szkoła, matura i wyjechałam z domu,
Czasem się łezka w oku kręciła, lecz nie mówiłam nikomu!

Dziś jest już wszystko inne, już nie tak jak przed laty,
Są wspomnienia, refleksja, zaduma, nad grobem mamy i taty.

Dzieciństwa czar w sercu pozostał, i krzepi moją duszę,
Kiedy je dziś wspominam, to zawsze miło się wzruszę!

autor

mglawica

Napisany: 2015-03-28 Dodano: 2015-03-28 01:57:00

Ten wiersz przeczytano 1021 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie