Dziełko część pierwsza

W mroźną noc rozległo się kołatanie kołatki bram gospody, księżyc ujawniał na niej gęsto rzeźbione dziwne wzory. Skory na kawał padła czarny kruk siedzący na drzewie, kontrastował z białym śniegiem gapiąc się złowieszczo na człowieka walącego do bramy. Ubrany był biednie, kapotę miał jakby już kilka warstw z niej zlazło, podpierał się wystruganą z drewna laską. Hałastrą tamtejszych wilków zlękniony, stal zmarznięty pod bramą, sople zwisały mu z brody. Urody nie było w nim wiele, stary i pomarszczony, głębokość zmarszczek jawiły, iż miał ciężki dorobek życiowy. Z głowy zwisały mu do barków siwe przerzedzone włosy, był przygarbiony, zmęczony, stał na wpół bosy. Zza bramy głosy przebiegły podwórze.
-Kogo tam niesie, po nocy w burzę?
-Biedny jam biedny, nie pozwól umrzeć. Gospodarzu już od dwóch nocy skostniałe me ciało za jadłem kroczy, diabeł mi w oczy nasypał piasku, od wielu dni jestem w potrzasku.-
-O brzasku dopiero roztworzę gospodę, nocą nie wpuszczam obcych, nie mogę.-
-O litościwy do rana nie wytrwam, to za daleko, zetnie mnie mrozu brzytwa, losu lichwa na zawsze pochłonie, haniebnie przelewając krew przez twe dłonie.-
-A pieron niech spłonie, wejdź że do środka, ściągnij te łachy, siądź tam, koło ognia.-
Pół dzbana odlał krzepkiego miodu, ćwierć bochna chleba ze stołu szarpnął, masz abyś mi nie zdechł z głodu, z przekąsem pod wąsem warknął. Starzec wartko poczuł smak miodu pod wargą, siadł w rogu chałupy, zajął się chleba ćwiartką. I jakby zamarło wtem otoczenie i nawet psi jęk, co dla niego jak brzemię, zacichł w milczeniu, zakrył się szarym cieniem a w całej gospodzie było słychać cierpienie. Garów czerwienie piekielnie rozpalał ogień, na ścianach desenie widniały wrogie, jelenie łby zerkały w podłogę a dookoła dziesiątki ozdobień. CDN...

autor

Amore del Tuo cuore

Napisany: 2023-10-14 Dodano: 2023-10-14 13:41:07

Ten wiersz przeczytano 433 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie