Erotyk nie wprost

O strzępy słów błądzących alejami
zaczepiam szpulę koronnych upadków.
Ale wstaje! – filigranowy łożyska strąk
i dojrzewa w oparach – słońcem przygaszanych -
dotyk – obrosły ciszą - w ludzką dłoń.

Trzymamy się – świateł latarni, girlandy
statków – opodal portowych zorzy ust.
Losem wygranym – nie zdrapany ból,
przyciska nas mocno w jedno drgnienie
związanych naszych dusz.

Wejdź więc – niech osiądzie wzrok –
w tratowany białą magią, opuszków
ciepły szron. Z czoła wrażeń, z twarzy
krzyków – w sen się zatrzymasz – ostry,
jak wskazówka wyrwana z piersi nocy.

Każda chwila – nieprzeliczalna, w bliskości
strun i szarpaniu zwierzęcego ciała. Oczy –
jak mgła nad drogą w bruku rozlana – ospałe,
i chrzęst bezgłośny - pod nami – serc
złożenie doskonałe.

autor

~michu~

Napisany: 2007-02-02 Dodano: 2007-02-02 19:30:23

Ten wiersz przeczytano 695 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie