Głucha, ślepa lecz śmiertelna...
Błądzę po obłokach obojętności
By nigdy nie ujrzeć problemów tam w
dole.
Tchórzem jestem, co dąży do wolności
Widzę tylko ręce swe położone na stole.
Na innych ślepa.
Spaceruję po ulicach głośnych
Serce szarpie bym spojrzała daleko.
Widzę mężczyzn starych, sprośnych
I dziecko w ich ręku - zostanie kaleką.
Na płacz głucha.
Krzątam się po szklanej kuli mego losu
Drzewa już dawno pokrywa srebrny szron.
Dlaczego żyję tak by unikać ciosów?
Czy pierwszym z nich będzie mój zgon?
Śmierć jednak mnie dotknie.
autor
Panna N
Dodano: 2008-03-08 11:48:14
Ten wiersz przeczytano 559 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Wszyscy próbujemy uciec od problemów codziennych,
wielu ucieka się do innych środków (desperacko)
zamiast stawić im czoła. Oczywiście lepiej im
zapobiegać niż walczyć, gdyż nie jedne trafiają i
ranią serce. Szczerze oddany i piękny wiersz +++:) Ps.
może świat nie jest zbyt piękny i trzeba szukać
szczęścia, ale warto żyć, bo po burzy zawsze wychodzi
słońce ;)
nie napisze wiele, naisze tylko tyle:: piękny jest
twój wiersz... pozdrawiam