Gody

Łu noju w Zilijo nie buło zielgi zieczerzy,
za to zawdy łuż w ta noc mnielim śniyg.
Ło punocy do kościoła ludzie śli.
Tam gwolt narodu buło i koźdan chcioł pomodlić sia kele Jezuskowygo żłóbka i
spsiywać psiakne kolandy Panu Bogu na łuciecha.
Po mszy buł cias na zabozianie i muzyka.
W kożdy ziosce sia jekiś grojek noloz.
Gody to zielgie śwanto je.

Ty jesteś moją myślą i świtem.
Serc kołysanką wprowadzałaś w świat.
Jak drogowskazem mądrości
usuwałaś kurz sprzed stóp.

Twych szarych oczu troski blaskiem,
ze spracowanych był chleb,
w miłości i troski odziałaś mnie.
Nie żądając nic w zamian.

A dziś myśli w szeregu stoją,
te po prawej i lewej stronie drogi.
Zwyczajne, trudne i zawsze opuszczone.

Nierozwiązywalne, celowo pominięte,
Najukochańsze słowo Mama zabiorę ze sobą,
gdy przekroczę Mory progi.












Gody- Boże Narodzenie
łu noju- u nas
na łuciecha- na chwałę
gwolt- dużo
zaboziać sia- bawić się

Gwara warmińska.

autor

Annna2

Napisany: 2021-12-19 Dodano: 2021-12-19 11:27:33

Ten wiersz przeczytano 2527 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Sonet Klimat Ciepły Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie