Granice

kawałki ludzkich ciał broczą krwią
swoją płaszcz ziemskich łez
rozwiewający zbawienną pokorą
zwierzęce krzyki, proszące błagania
granice skrajności osiągane w przeciągu minuty
wzruszenia zabijające swoją obłudą
fizyczność ciał zlepiona jedną ziemią
cieknąca krew gęstnieje w słońcu
razi czerwonością,
wsiąkając w trawę rozkosznie umila
życie czarnym jeźdźcom
nierozumiejące dziecko gdzieś woła matkę
bez siły, bez łez, wycieńczone
sprawiedliwość świata, to szczęście w cierpieniu

autor

Gosia 22

Dodano: 2009-03-15 12:26:32

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie