Historia pewnej dziewczynka ...
Była sama
Nie wiedziała jak żyć
Szukała szczęścia
By zacząć od nowa, by być.
Odeszła z domu
Szła krętymi ścieżkami
Drogi nie widziała
Trawe aż po ramiona miała.
Chciała ludzi zobaczyć
Lecz nie widziała nic
Chciała usłyszeć głosy
Lecz nie slyszała nic.
Chciała kochaną być
I kochać chciała też
Lecz sobie pomyślała
"Przecież nie dane mi to jest.
Ja kochać nie potrafię
Mnie kochać nie umie też nikt
Więc zniknę z tego świata
Nie dane mi tu żyć".
I odeszła trędowata
Może do lepszego świata
Ona wierzyła że tak jest
My ufać musimy jej.
Niech w myślach naszych zostanie
Mała dziewczynka sprzed lat
Która szukała szczęścia
Lecz nie znalazła go wśród nas.
autor
zla dziewczyna
Dodano: 2007-12-06 13:06:09
Ten wiersz przeczytano 544 razy
Oddanych głosów: 2
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
"Przecież nie dane mi to jest. Ja kochać nie potrafię
Mnie kochać nie umie też nikt Więc zniknę z tego
świata Nie dane mi tu żyć" - poruszył mnie ten
fragment. Tak samo myślę, takie same mam myślenie i
nie wiem zupełnie co się ze mną dzieje :( Smutny,
pesymistyczny wiersz. Gdyby ktoś mi powiedział że
życie jest beznadziejne, to umiałabym mu wypersfadować
że nie ma racji... a sama już zaczęłam myśleć że nie
wrto żyć. Jejku.. Dajcie coś optymistycznego :(
Życie to skarb w naszych rękach i przez nas ma świat
lepszym być...Bóg dał zycie i Bóg je odbiera a nie my
sami....