Hołd wisielców

Ciężko żyć, kiedy inni już nie żyją...

Tam na strychu blade ciała zawieszone
W oczach znów się rodzą łzy
kiedy cienie potępione
a cieniami tylko my...

potępieni samobójcy...

Niewinnością... wciąż skażeni
Samotnością... otuleni
Zakrwawieni...

umieramy dusząc swe marzenia...

Nieistnienie na nas czeka
Wyschła życia rzeka
jak pustynia, której woda jest
r a t u n k i e m

Zniewoleni... spici trunkiem
przemierzamy ścieżki życia

Zagubieni...

Gęste sznury oplatają nasze ciała
jako bluszczu pnące pędy
Nikłe światła bladną w cieniu
tak jak oddech są nam zbędne

Bezimienni...

Po cóż nam z granitu domy
i te krzyże odwrócone
skoro dusze potępione?
w y b a w i o n e
od cierpienia

Białe róże pośród ziemi pełnej krwi
Wszystkie zwiędły pijąc nasze gorzkie łzy
p r z e d ś m i e r t n e...

Zadławione... Zakrwawione... Obojętne

Też nie żyją róże białe.

Tam na strychu blade ciała zawieszone
Zasłonione oczy kotarą szarej mgły
Bez oddechu w matni śmierci
błądzą oni... czyli m y

potępieni samobójcy...

Jestem stroną potępioną
Jaźnią rozdwojoną
której brak odwagi

Przeciwwagą jest mi życie
Równowagą jest mi śmierć
Widzę nikłe jej oblicze
jako rozwiązanie strachu,
wijącego bluszczu złego
wokół ciała wskroś martwego

Na nas czas
Ziemia wzywa
Wieczność czeka moi bracia

Nasz wina jest samotna
Nasze grzechy wielokrotne

I niewinność, co jest skazą śmiertelników
wybaczyła nam wisielcom
te marzenia niespełnione
które wiszą gdzieś na strychu...
umierają wciąż po cichu
i wciąż szepcą nam do ucha
"p o r a wstać"

My bezczynnie umieramy
i w ofierze wam składamy swą n i e w i n n o ś ć...

autor

Angel_Of_Love_

Dodano: 2007-08-12 10:53:52

Ten wiersz przeczytano 422 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie