Huśtawka
rdza czasu
nie odbierze sercu spojrzenia
wie jest niebieska
słyszy cię...
jak melodia twojego śmiechu
wspomnieniami rozhuśtuje ciszę
czuje cię...
jak czuła każde wczoraj
choć odebrane wspólne chwile
bluszczyły się po błękicie
widzi cię...
widzi jak się buja
przecież nie istnieje taki wiatr
który by rozkołysał
tak szczelnie porośniętą tęsknotą
wie...
nadejdzie w końcu jutro
gdy rozhuśta cię wyżej
Komentarze (55)
Karl, loka dziękuję za wizytę i komentarze.
Re Loka: Dziękuję za sugestię i choć tym razem
pozostawię pierwowzór to bardzo chętnie rozważę inne w
przyszłości; pozdrawiam serdecznie.
Czy nie lepiej napisać rozbujała ciszę.Rozhuśtuje nie
najlepiej brzmi. Ale to Twój wiersz.Pozdrawiam.
całe nasze życie, to huśtawka
myśli, uczuć i pogoń za czymś
niezidentyfikowanym.
Pozdrawiam serdecznie
Koplido, MariuszuG dziękuję pięknie za odwiedziny,
pozdrawiam serdecznie.
Interesujący.
Trudny temat dla wiersza.
Pozdrawiam
Niezmiernie mi miło iż tu zagościliście, dziękuję za
pozostawione komentarze, pozdrawiam serdecznie i
miłego dnia dla wszystkich.
ciekawy i nietuzinkowy
...kto się śmierci nie boi?
Pozdrawiam :)
"Bluszczy się po błękicie"... zrobiło wrażenie.
Pewnie trafię do siódmego nieba.
:)
Bardzo na tak.
Pozdrawiam ukłony.
Ciekawe wiersz. Niebanalnie przedstawiona tęsknota
Pozdrawiam
Niebanalnie na trudny temat.
Dobrego wieczoru życzę :)
Takie wiersze zostaja w pamieci na dlugo...
Ciekawie.
Pozdrawiam.
Bardzo ciekawe podejście do odejścia - niesamowite.
Kłaniam się :-)