idę w winobranie

samotność jest miarą spraw,
które mi nie wyszły
pustka podzieliła świat na pokoje
zostałam sama, w korytarzu
naucz mnie popadać w kamień

ale to życie się już kończy!
zmierzchają się infantylne obłoki
dwa ostatnie oddechy
sprzedać Ci mogę za bezcen

ale przecież dwa razy się żyje!
idźmy już w to drugie życie!
nocy oddajmy przyniszczone ciała,
doskonałymi obudźmy się o świcie

samotność jest miarą spraw spieprzonych,
życie, w które nic przecież nie wnoszę
a nie chce mi się już oddychać

idę, idę odpocząć
zapomnieć monopol na kochanie
idę, idę skamienieć
pić, pić - idę w winobranie

autor

KATrina144

Napisany: 2008-10-16 Dodano: 2008-10-16 20:59:26

Ten wiersz przeczytano 723 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie