Jednym głosem

Bruk przypomina procesję twardogłowych,
schodzących do podziemia.
Dławiący krzyk niezadowolonych
rozdziera pustkę.

Tu i ówdzie ogniska zapalne
rozchodzą wezbraną rzeką ognia,
wygaszane strumieniem
kolejnych pomówień.

Przypinane samozwańcze
ordery matowieją przygoszane
własnym blaskiem.

Moherowe berety ręka
w rękę stanęły w zwartym szeregu,
zaciskanie pasa wyostrzyło
wzrok na niewidzialne.

Znienawidzone watahy
przemówiły jednym głosem,
unosząc biało - czerwoną
w nieskrywanym radosnym łopocie.




czarnulka1953
27. 11. 2012.

autor

czarnulka1953

Napisany: 2012-11-29 Dodano: 2012-11-30 12:04:23

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie