Jesienny sen

Jesienny dzień gubił się gdzieś w ciemnym błękicie nieba, dziergając w zachodzącym słońcu rachunek sumienia, a nadchodząca noc zaczęła rozkładać zamaszyste skrzydła niczym ciemny las. Pokój zalał mrok, tak jakby wypełnił go niepokój, który w ciągu dnia w niej narastał. Kiedy zapadła w sen słowa jawiły się jak obrazy, a obrazy podobne były bardziej do wspomnień niż do snu. Zgubiła się w lesie, wielkim lesie, w którym nisko wpadające światło obrzeżone było zieloną obwódką. Panowała tu cisza tak wielka, że miała wrażenie, że słyszy własny oddech. Wędrowała po miękkim jak dywan mchu, przedzierała się przez splątane pędy krzewów, szła wśród potężnych drzew i nie umiała znaleźć drogi. Szukała czegoś, a może raczej kogoś ….Musiała się spieszyć, ale gdziekolwiek szła, wciąż trafiała w to samo miejsce, otaczała ją ta sama soczysta i zielona ciemność. Słyszała cicho szemrzącą wodę w strumyku i wtedy usłyszała wołanie swojego imienia. Otwierając oczy poczuła ulgę…


Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2016-10-26 Dodano: 2016-11-01 19:27:11

Ten wiersz przeczytano 1036 razy

Oddanych głosów: 38

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie