Karatowe refleksje

Kiedyś się młodość wyrwała z duszy
i poleciała ciągnąc za sobą,
człowiek się dwoił, troił i puszył,
energią tryskał wprost dubeltowo.

Skry się sypały gdziekolwiek stanął,
tak bezpośrednio z życiem się ścierał,
padał wsród nocy, a z kacem rano
ruszał, by fazy szukać dla zera.

"Swój chłop", tak wkoło mówili o nim,
bo się wszelakim podkładał gustom,
za tanim blichtrem po świecie gonił,
a jego dusza świeciła pustką.

I kiedy wreszcie zwolnił po latach,
chore emocje nieco okiełznał,
stwierdził, że chociaż zwiedził pół świata,
siebie samego kompletnie nie znał.

Wtedy zrozumiał, porzucił wszystko,
samopoznaniu czas swój poświęcił
i stał się własnych uczuć odkrywcą,
dzieląc się nimi do samej śmierci.

autor

karat

Napisany: 2015-12-03 Dodano: 2016-12-11 13:24:05

Ten wiersz przeczytano 2455 razy

Oddanych głosów: 80

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie