Karatowe refleksje
Kiedyś się młodość wyrwała z duszy
i poleciała ciągnąc za sobą,
człowiek się dwoił, troił i puszył,
energią tryskał wprost dubeltowo.
Skry się sypały gdziekolwiek stanął,
tak bezpośrednio z życiem się ścierał,
padał wsród nocy, a z kacem rano
ruszał, by fazy szukać dla zera.
"Swój chłop", tak wkoło mówili o nim,
bo się wszelakim podkładał gustom,
za tanim blichtrem po świecie gonił,
a jego dusza świeciła pustką.
I kiedy wreszcie zwolnił po latach,
chore emocje nieco okiełznał,
stwierdził, że chociaż zwiedził pół
świata,
siebie samego kompletnie nie znał.
Wtedy zrozumiał, porzucił wszystko,
samopoznaniu czas swój poświęcił
i stał się własnych uczuć odkrywcą,
dzieląc się nimi do samej śmierci.
autor
karat
Dodano: 2016-12-11 13:24:05
Ten wiersz przeczytano 2457 razy
Oddanych głosów: 80
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (78)
Super jest ten wiersz
sztuka wielka poznać własne słabości,jeszcze większa
to przyznać się do nich,Karat wielki szacun
Karatowo pięknie i mądrze.
Pozdrawiam :)
Naturalna kolej rzeczy. Dobry wiersz. Pozdrawiam
samo życie,,pozdrawiam :)
Nieraz człowiek odkrywa siebie samego w połowie lub
pod koniec swojego życia-ale dobre i to.Pozdrawiam ...
Prześliczna refleksja.Poznałeś i pokochałeś siebie, a
to ważne. Pozdrawiam.
Lepiej późno niż wcale ;o)
Świetny, refleksyjny wiersz
Pozdrawiam
A gdy już człowiek sam siebie odkryje,
zrozumie po co i dla kogo żyje :)
Pozdrawiam :)
Tak czasami gonimy...a szczęście tuz tuz...dobry
wiersz.
Lepiej późno niż wcale.
Pozdro Karacie.
To dobrze,że się ocknął na tyle wcześnie,żeby jeszcze
móc poznać siebie:)
Pozdrawiam
ach, jak ładnie napisane, odnaleźć i zrozumieć
siebie...
tak na prawdę do końca nie znamy siebie świetny
refleksyjny rzeźbiony wiersz Pozdrawiam:))