Karnawał i wesela dawniej /proza/

Zaraz po Bożym Narodzeniu, po odbytej kolędzie, oraz gwiazdorów, herodów, z kozą we wsiach było wielkie poruszenie. Trzeba było przygotować panny i kawalerów do ożenku.
Kufry były wypchane pościelą, przędzą i odzieżą.
Swataniem zajmowali się rajowie. Wiedzieli dobrze, gdzie panna czeka na zamążpójście, lub kawaler na ożenek.
Konie kuto na ostro, sprawdzano sanie, uprząż, kantary, lejce. Uprząż musiała lśnić, doczepiono dzwoneczki, pompony, kokardy. Konie były wyczyszczone, wywiązano im ogony. Na sanie wrzucono wielki snop słomy, nakryto świeżą derką zrobioną na krosnach. Nawet bicz budził
zainteresowanie, był z jałowca i świeżej skóry. Musiał być "cięty"
Raj był ubrany w wielki kożuch, czapę baranią i wielkie buciska.
Często pożyczano sobie sań zajdek, lub
kumoterek i pięknego ogiera. Raj musiał się ładnie reprezentować.
Zajechali do panny.
U dziewczyny zaspy śnieżne poodwalane,
obmiecione okna i schody. Już w sieni było czuć zapach kapusty na starym sadle i pachnące ziemniaki okraszone suto skwarkami, była butelka gorzałki. W licznych rodzinach młodsze dzieci oddano do sąsiadów, a starsze zaciekawione biegały pod oknami.
Cz.1. To zmówiny.
Zapoznanie wstępne, strony przedstawiają
zasoby majątkowe. Młodzi poznają się.
Cz.2. Oględziny.
Jedna i druga strona omawia i pokazuje co może dać w posagu. Musi być akceptacja. Często używano sztuczek. By wypaść bogaciej pożyczano od sąsiada krowy, meble, obrazy, pokazywano nie swoje pole.
Cz3. Zapowiedzi.
Młodzi niosą na zapowiedzi i ustalają
datę ślubu.
Cz.4. Slub i wesele.
To był dopiero kłopot. Spory wydatek na ubiór dla młodych, opłatę księdza, koszt uroczystości.
Wesele odbywało się zawsze u panny młodej. Jeśli dom był mały, to pożyczano pokoju u sąsiada. Do ślubu w pierwszych saniach jechali młodzi, druchny, potem rodzice i goście. Ustrojone konie rwały co tchu, do kościoła.
Ze względu na brak obuwia i odzieży dzieci siedziały w domu. Babcie i stare ciotki pilnowały stołów, by dzieci nie podjadały z talerzy.
Na przyjazd młodych muzykant czekał w
drzwiach domu weselnego. Grał co sił w
miechach marsze na przywitanie młodych i gości. Dostawał za to prezenty.
Siadano do stołu. Pierwszy podano rosół drobiowy z ręcznie robionymi kluskami. Na stół postawiono michy kapusty kwaszonej suto okraszonej, ziemniaki ze skwarkami, mięso wieprzowe, lub baranie, marynowane z czosnkiem i ziołami, upieczone w piecu chlebowym, chleb razowy, żur z zakwasu, barszcz z buraków czerwonych, fasola i zsiadłe mleko na kaca, lub piwo chmielowe.
Każdy bardzo głodny i zmarznięty rzucał się na jadło. Puszczał szczęki na szybkie obroty. Po posiłku był taniec i zabawa do samego rana, a na drugi dzień poprawiny. Pieśni, piosenki i
przyśpiewki nie miały końca.
Za usługi swoje raj dostawał zapłatę, nowy kożuch, lub dwa worki pszenicy.
Prezenty dla młodych to: dwa, lub trzy metry płótna lnianego, utkanego na krosnach, dwa motki przędzionej wełny, olej, dwie gęsi, kury, prosiak, koza. Pieniędzy jakoś nie było.
I cieszyli się ludziska. Było biedniej niż teraz, ale jak gościnnie.
Cała wieś żyła tym wydarzeniem.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2016-01-24 Dodano: 2016-01-24 08:05:32

Ten wiersz przeczytano 3219 razy

Oddanych głosów: 53

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Obyczaje Okazje Ślub i Wesele

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie