Klarysew

W Konstancinie, na skraju Warszawy,
ukryta jest piękna i dzika dzielnica,
co swymi barwami oczy zachwyca.
Cicho... daleko od miasta wrzawy.

Układ ulic bardzo ciekawy, zawiły.
A najciekawsza już sama Sadowa,
co jej numery gdzieś się pogubiły.
Plan terytorium niechaj się schowa.

Więź rodzinna mnie tam prowadzi.
Z wiarą więc idę, duch ojca radzi:
„Córko kochana, tutaj twoja droga.
Za tą bramą moja chata od Boga”.

Obraz miałam niby zasnuty mgłą.
Wszak jako dziecko nie szłam tą.
Idąc ulicą mijam sad umierający,
który usychając wzywa pomocy.

Bramy nie otwierają się na oścież.
Nie jestem oczekiwanym gościem.
Patrzę zdumiona, okolic nie poznaję.
Wielkiego rozczarowania doznaję.

Tak mnie powitał Klarysew po latach,
jego płoty kiedyś opływały w kwiatach.
Ścieżki już wszystkie uległy zmianom.
Nieco pamiętam stację kolejki dawną.

Dzisiaj część dziejów ojcowizny,
a także cząstka historii Ojczyzny.
Klarysew jest folwarkiem dawnym,
imieniem Pani Klarysy nazwanym.


Warszawa, 9 sierpnia 2017 r.

Joanna Es - Ka

Dedykuję mojemu Ojcu - dzisiaj nie ma Go już wśród żywych. http://zapiskijoanny.blogspot.com/p/klarysew.html

autor

Joanna Es - Ka

Napisany: 2017-08-09 Dodano: 2017-08-11 13:30:20

Ten wiersz przeczytano 1046 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Monolog Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie