Kołatka
Trzeszczało jej w kolanach.
Czy była z panem, czy bez pana.
Na schodach, rowerze,
podczas wycieczki pieszej,
w tańcu, na sali
gimnastycznej,
w saunie.
Praktycznie
nieustannie
kolana jej trzeszczały.
Bez przerwy.
Nie działało jej to na nerwy.
Śmieszyło trochę.
Jakiś przechodzień
mógł pomyśleć, że to buty trzeszczą.
Odczuwała przyjemność
niewieścio
przewrotną,
że oto
robi w konia
przechodnia.
Każdego dnia,
od lat, to trzeszczenie,
przypomina,
że czas mija,
zacierają się zawiasy,
rdzewieje mechanizm.
A niechby tam i trzeszczały,
pewnie zaczną boleć z czasem.
Właśnie,
póki trzeszczą,
działa jeszcze.
Cisza będzie znakiem końca.
Chyba, że taka trzeszcząca,
Panu się spodoba.
I po schodach do Nieba,
będzie iść w trzaskach,
pokutna kołatka.
autor
DoroteK
Dodano: 2020-02-11 09:25:30
Ten wiersz przeczytano 4198 razy
Oddanych głosów: 99
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (124)
Inne od wszystkich, z kołatką - by nie zrobić
niespodzianki i nie wejść w niewłaściwym momencie.
Tak sobie analizuję - skoro tak chciał, to i tak dał.
Niech będzie inaczej, bo nie rozpoznam.
Fajny wiersz. Mnie też już trochę lewe kolano zaczyna
trzeszczeć, ale mam fany time. Mam nadzieje,że kiedyś
przestaną. Pozdrawiam serdecznie Dorotek.
Dorotko niech trzeszczą, działa smarowanie,
lepsze to, niż o bruk stałe laskowanie.
Pozdrawiam, kopę lat, czyżby urlop od Beja?
śliczne, udane, słowiańskie. Pozdrawiam