koło istnienia
kochając życie - kochasz też śmierć
która jak matka ziemia
wchłania krew i ból
miłość wykraczająca poza grób
to dobra miłość
jak i spokojne odejście w wieczny sen
kto by tam patrzył na krople
które wiatr strząsa z rzęs
cmentarnych brzóz
autor
szadunka
Dodano: 2022-06-18 18:28:00
Ten wiersz przeczytano 962 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (20)
Bardzo dobry wiersz. Trafne refleksje. Śmierć jest
częścią życia...
Pięknie dziękuję za komentarze i czytanie.
Pozdrawiam serdecznie.
życie i śmierć nawzajem się uzupełniają, czasem nie
wiadomo, które bywa gorsze, a które wybawieniem,
nieuchronność w obliczu łez
falą zastyga i grzeźnie by powstać,
nawijana perłami na sznur nieskończony...
zatrzymałaś refleksją
pozdrawiam serdecznie
Gdy pojawia się życie, śmierć tylko czyha, by dopaść
ofiarę, nie bacząc na wiek, czas i miejsce. Mnie
najbardziej jest żal Bogu ducha winnych dzieci, którym
nie jest dane cieszyć się zdrowiem i długim życiem.
Miłego dnia życzę :)
To prawda, pozdrawiam ciepło.
Podpisuję się pod komentarzem Nel-ki :)
Myślę , że ten wiersz nie jest smutny, raczej
akceptuje nieuchronność losu, a jeżeli żyje się w
pełni to ma się uczucie spełnienia i mniejszy lęk
przed śmiercią...pozdrawiam miło)
Bardzo Wszystkim dziękuję za poczytanie i refleksje.
Pozdrawiam serdecznie.
Witaj
Interesująco o śmierci i miłości trwającej po
wieczność.
;)
a jednak...
pozdrawiam Szadunko
Wieczny sen oznacza brak możliwości przebudzenia.
Śmierć może być na zawsze lub na chwilę.
Wybór jest trudny :)
Pozdrawiam:)
Tak bo śmierć to część życia. Piękny, refleksyjny
wiersz
Pozdrawiam serdecznie :)
Refleksyjny, dobry wiersz msz.
Pozdrawiam serdecznie
na dobrą niedzielę Szadunko:))
Nie wiem czy można pokochać śmierć.
Ona jest nieuchronnością, i trudno się z nią pogodzić.
Bywa wybawieniem dla umierającego od bólu i
cierpienia.
Dla bliskich jest tęsknotą wieczną i miłością co
wszystko zwycięża.
Na cmentarzu płaczą nie tylko ludzie.