Konjak

...rocznik 1666... :)

Przed telewizorem, w bujanych fotelach,
siedzą staruszkowie, znów telenowela.
Babcia cicho wzdycha: Wiesz co, drogi dziadku,
z chęcią bym wypiła kieliszek koniaczku.

Zajrzyj no do barku, może coś się znajdzie,
wieczór taki zimny, będziemy mieć frajdę.
- Nie ma, babciu droga, wypiliśmy wszystko,
kiedy od mandoga było towarzystwo.

- Nie bądź dziadku leniem, sprawdź tedy piwnicę,
to wino z Paryża stało obok drzwiczek.
Szuka dziadek, szuka, pod nosem przeklina;
Zachciało się babci francuskiego wina!

Patrzy, jakaś flaszka, stara, zakurzona,
przeciera rękawem; Dobra nasza, konjak.
Nalał po kieliszku, oj, zasmakowało,
razem wnet butelkę osuszyli całą.

Dziadek mruga okiem: Noc jest jeszcze młoda.
Babcia już chichocze, zaczęli się kochać.
Z żarem, namiętnością, raz, drugi i trzeci,
- Weź, dziadku, przystopuj, bo zrobimy dzieci!

Tak dokazywali, aż zastał ich ranek,
przez chwilę szczęśliwi, choć ciała sterane.
Babcia się uśmiecha, czule szturcha dziadka:
Co to za koniaczek? Zerknij, jeśli łaska...

Dziadek grzebie w koszu, sprawdza etykietę,
podnosi do światła - wzrok już przecież nie ten.
Początek widoczny, jak byk stoi "Konjak",
lecz jego twarz naraz robi się czerwona:

- Gdzie ja miałem oczy, taka strata, Boże!
Nie konjak pisało a KOŃ, JAK NIE MOŻE,
(stosować rozsądnie, lek jednorazowy),
TYLKO DWIE KROPELKI NA WIADERKO WODY!

z cyklu: wierszowane interpretacje..

autor

Villain78

Dodano: 2010-05-15 13:56:13

Ten wiersz przeczytano 2045 razy

Oddanych głosów: 58

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie