Konrad

Hmm jak sądzę to nie jest zbyt udany mój twór. Jeśli mógłbym prosić o uwagi, czy też pomysły co możn byłoby w nim zmienić byłbym bardzo wdzięczny. Pozdrawiam.

Nie chcę widzieć swego życia nie wytrzymałby tego mój wzrok. Więc śpię pogrążony w letargu, czekając na twoje przyjście. Straciłem wszystko. Nie umrę, przetrwam na przekur światu,
na przekur sobie wzniose swój sztandar w powietrze
i z mieczem swego serca rzucę wyzwanie światu.
Nie skonam czekając na twe przyjście.
Zwiodę śmierć. Jak Homer przystroję zbroję swej duszy w słowa walki, w purpurę dotychczas niespełnionych marzeń. Nie pragnę zbawienia w świecie gdzie go nie ma - zbawienie nosze w sobie
dam radę wierzę w swój czas. Mimo to czasem gdzieś znikam. Świat zlewa się we łzach,
tonie w purpurze złudnych snów.
Zimny dreszcz przeszywa ciało,
zupełnie jakby kpił z życia -
jęczy w oddali stado kruków.
Czasem nie jestem pewien gdzie jestem.
Chyba dostaje świra - obrazy wirują jak na karuzeli,
a może leże konający w celi swoich urojeń.
Czuje... ktoś trzyma mnie za ręke
Kto to? śmierć. Tone znów, nie ma mnie
Cisza, to znowu hałas, gwar nie krzyk!
To moje słowa... ktoś coś szepce
ktoś dotyka mego ciała. Odczuwam przeszywający ból, odcinają skrzydła, ale głowę mam spokojną.
Głupcy myślą, że odbiorą mi duszę;
ślepi! ona zawsze krzyczy milczeniem -
nie znam jej granic -
kaleczcie ile chcecie! Zawsze będę wolny!
żywy czy martwy zawsze ponad wami.
Zawsze będę w was mieszkał...
moja krew płynie. Już przekroczyłem granicę,
juz nigdy nie będę bał spojrzeć się prawdzie w oczy!
Rzucę wam serce! Jeśli wasz świat jest rozsądkiem,
trudno skonam jako człowiek i wstane jako nadzieja!

autor

samotnyanioł

Napisany: 2009-04-18 Dodano: 2010-12-07 08:43:07

Ten wiersz przeczytano 907 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie