Kraina braku nadziei
dla kogoś z Was kto jest odporny na krople optymizmu i gubi się w lesie czerni...
Kamienne ogrody
Flautą martwy
nocny ocean łez
Bezkształtne
ciernie kwiatów
Milczący w oczy
smutkiem wiatr
Kraina braku nadziei
to dziś Twój cały świat
Samotnością oddychasz
Wokoło nie ma nic
Brakuje nawet myśli
Pamięć pustynią jest
Choć zostawiono Ci tęsknotę
za czymś ulotnym
jak sens minionych dni
Nie pamiętasz już
co w nich kryło się
W tym świecie uczuć nie ma
Głuchym spokoju głazem
cisza przytłacza Cię
Bez marzeń krople cierpienia
Tu szarość panią jest
Kolorów tylko echo
pyta co było, jest, będzie gdzieś?
W Twojej rzeczywistości
lęk tylko naprawdę liczy się
Tak łatwo tam zabłądzić
Zagubić we mgle się
Trudno odejść stamtąd
ze szpon bezsilności
uwolnić pragnienia swe
Od nowa uczyć się bólu
W miłości i życiu zatracić się
I mieć znowu nadzieje
Tak ciężko zbudzić się...
...kolor istnieją piękne chwile też trzeba tylko uwierzyć zamiast zamykać się... ...upoić się majem pokochać ptaków śpiew zachłysnąć się błękitem samotność przegnać precz... ;-)
Efemeryda
Komentarze (1)
Mysle sobie, ze strach moze spowodowac emocjonalna
pustke. Nie, nie mysle... jestem przekonana o tym. I
wiem, ze niesamowicie trudno wyrwac sie z tego
stanu... Wiersz, jak dla mnie, trudny. Wiele metafor,
jedna po drugiej. Ale to dobry wiersz. I mam nadzieje,
ze Ktosiowi pomoze sie otworzyc...