Krótki wiersz o (za)bieganiu
Nie wiem, doprawdy nie wiem,
jak do tego doszło, ale zupełnie
przestaliśmy się spieszyć,
odkąd bez przerwy jesteśmy w biegu.
autor
Rad1
Dodano: 2024-02-17 17:42:12
Ten wiersz przeczytano 284 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
Dziękuję Sturecki. Twoja myśl daje i mi do myślenia.
Ale pytanie: Czy można doświadczyć refleksji i
przemiany, gdy jest się w ciagłym biegu?
czyli, można było jeszcze szybciej...
(bieg biegowi nie równy)
Mnie również zatrzymała ciekawa myśl w miniaturze :)
Pozdrawiam
Lubię takie (za)biegi. Wiersz ten, choć krótki,
opowiada o paradoksie życia w permanentnym biegu,
ukazując zmianę perspektywy, gdzie zaprzestanie
pośpiechu staje się formą biegu, a nie jego
przeciwnością.
(+)