Kruche szczęście.

Mówią, że co nie zabija, to nas wzmacnia... Mnie jakoś sił nie przybywa :(((

Kiedy tęsknię, zamykam powieki.
Ty już jesteś jak powiew daleki.
Już się zbliżasz, chłodzisz przyjemnie.
Zapach Twój wciągnąłem we mnie.
Czuję w sobie powietrza drganie.
Rozkoszne Tobą oddychanie.
Dotyk Twój – wiatrem muśnięcie.
Kruche, subtelne moje szczęście.

autor

Andrzej Małolepszy

Napisany: 2013-02-28 Dodano: 2013-05-12 06:35:15

Ten wiersz przeczytano 1837 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie